Nog voor ik het een ‘voornemen’ kon noemen heb ik in december contact opgenomen met Paul. Gewoonweg omdat mijn moeders naam voluit Pauline Witte luidt, sprong zijn naam op de zoekmachine meteen in het oog. Toen Paul mij direct terugbelde om een eerste training in te plannen, wist ik dat het goed zat: “Dit wordt aanpakken”.

Mijn naam is Michael, 30 jaar. Werkzaam als acteur en theatermaker. In mijn werk is mijn lichaam mijn belangrijkste instrument, maar het was al jaren niet meer gestemd. Het werd tijd om mijn conditie te verbeteren, spierkracht op te bouwen en bovenal 7 kilo aan vet kwijt te raken. Dit alles om mijn fysieke instrument beter af te stemmen op mijn dagelijkse werkzaamheden, weer tevreden voor de spiegel te staan en zelfverzekerd op een set of auditie te verschijnen. Niet eens zo zeer qua uiterlijk, maar als bekwaam beoefenaar van mijn eigen instrument. Waarom ik tot mijn dertigste heb gewacht? Zeker niet. Ik heb al veel sportschool abonnementen en bikram-yoga-sessies versleten. Maar ik kwam mezelf eigenlijk niet zo graag tegen in de spiegels van deze zweethutten en pomppaleizen, waar de moed me op de drempel vaak al in de sportschoenen zakte. Zodoende stelde Paul me voor aan Daan Prins.

Het juiste instrument 300x300 1

Je kunt me herkennen aan mijn blauwe bakfiets, zei Daan toen ik hem voor de eerste training zou treffen in een park aan de rand van de stad. Ver verwijderd van passerende meningen. Volledige focus op mezelf en mijn pufjes. Hoewel ik inmiddels van die astma af ben, hield ik het de eerste weken nog geen veertig minuten vol. Gewapend met een volledige sportschool aan attributen ging ik twee keer per week, weer of geen weer, een uur met Daan aan de bak(fiets). Afwisselend met cardio- en kracht-,en later gecombineerde oefeningen, ben ik week na week mijn grenzen gaan verleggen. Waar het eerst voelde als een persoonlijke marteling, voelde ik me langzaam maar zeker fitter, sterker, beter.

Eén keer per maand – ik moest er toch aan geloven – sprak ik met Paul af in de sportschool (LifeFit Centre) om de balans op te meten. Eerst mijn voedingsdagboek doornemen, daarna op de weegschaal en ten slotte natuurlijk nog even een korte, intensieve training. Niet alleen de trainingen waren intensief. Gedurende drie maanden heb ik ook intensief op mijn voeding moeten letten. Geen dieet, zoals Paul zegt, maar een aangepaste levensstijl. Vooral het sociale aspect van eten & drinken maakte dat ik het bijhouden van een voedingsdagboek als intensief omschrijf. Het heeft me in elk geval een hoop doorzettingsvermogen en discipline bijgebracht. Door letterlijk alles wat ik consumeerde te noteren, is het mij gelukt om me te houden aan een non-alcoholisch en vet- en koolhydraatarm dieet, of beter gezegd voedingspatroon. Zo werden de maandelijkse meetings met Paul een prettige stimulans. Maandelijks constateerde we een enorme vooruitgang. Afname op de weegschaal en toename in kracht en conditie. Dan stelden we samen nieuwe, heldere en haalbare doelen op om weer een maand mee aan de slag te gaan. Onder begeleiding van Paul en Daan, met focus op zowel sport als voeding, is het gelukt om voornamelijk aan vetmassa te verliezen.

Nu, een ruime drie maanden later, ben ik 15 kilo lichter en een gezonde conditie rijker. Ik ga in elk geval niet meer de deur uit zonder een gezond overlevingspakket. Maar vooral had ik nooit gedacht dat ik sporten als primaire levensbehoefte zou gaan beschouwen. Wat de ‘personal training’ betreft is het tijd om te gaan afbouwen en langzaam maar zeker op eigen kracht mijn fysieke instrument te blijven onderhouden. Dat we elkaar in de sportschool of tijdens een bootcamp in de buitenlucht blijven treffen, daar ben ik van overtuigd. Ik kijk met een voldaan gevoel terug om het afgelopen kwartaal. Paul en Daan bedankt voor deze persoonlijke begeleiding en de waardevolle stok achter de spreekwoordelijke deur om mij mijn doel in korte tijd te laten bereiken.

– Micheal Bot,